Ψάχναμε την πόρτα για να βγούμε.
Είμαστε αιχμάλωτοι του σκότους.
Σκεφτόμασταν ότι δε θα τα καταφέρναμε.
Μας είχαν πει ότι οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν χτισμένα και δεν υπήρχε διέξοδος.
Μα μετά αισθανθήκαμε μια αύρα από λέξεις και σκέψεις που έρχονταν ποιος ξέρει από πού.
Από έξω. Από μέσα. Από τις πλατείες.
Ήταν λέξεις ειρήνης, αλλά συγχρόνως λέξεις πολεμιστή.
Τις χρησιμοποιήσαμε σαν πυρσούς μέσα στο σκοτάδι, σαν κλειδιά για να ανοίξουμε κλειδαριές, για να πάμε αλλού, σε άγνωστα μέρη, μέσα σε εμάς τους ίδιους.
Και τώρα βγήκαμε έξω, βγήκαμε στο φως και ακόμα να το συνηθίσουμε.
Μισοκλείνουμε τα μάτια μας, αλλά αν και ξέρουμε πως διαβαίνουμε το μόνο ανοικτό δρόμο, φοβόμαστε και είναι φυσικό.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στη χώρα μας έχει ξανασυμβεί.
Μια δημοκρατική επανάσταση, χωρίς βία, που μπορεί να ξεριζώσει τους δυνάστες και να γυρίσει ανάποδα τις πυραμίδες.
Ο πολίτης που γίνεται κράτος.
Καταλάβαμε ότι είμαστε εμείς εκείνη η κλειστή πόρτα και ότι οι λέξεις του πολεμιστή υπήρχαν μέσα μας, αλλά δεν βγαίνανε, νομίζαμε ότι είμαστε μόνοι μας ενώ αντίθετα είμαστε οι περισσότεροι.
Και τώρα έκπληκτοι, που τόσοι πολλοί άνθρωποι, άγνωστοι σε μάς, έχουν τις ίδιες σκέψεις με μάς, τις ίδιες ελπίδες και την ίδια αγωνία.
Αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο, μοιραζόμαστε τις ίδιες λέξεις του πολεμιστή, που είχαμε εγκαταλείψει εδώ και κάμποσο καιρό, που είχαμε χάσει τη σημασία τους, και γίνονται δυνατά όπλα χρήσιμα για να τα αλλάξουμε όλα, για να γυρίσουμε ανάποδα μια ψεύτικη πραγματικότητα, όπου το χρηματιστήριο είναι η οικονομία, το ψέμα η αλήθεια, ο πόλεμος η ειρήνη, η δικτατορία η δημοκρατία.
Λέξεις του πολεμιστή με καινούριο ήχο, αλλά και ταυτόχρονα παμπάλαιο, όπως κοινότητα, τιμιότητα, συμμετοχή, αλληλεγγύη, υποστήριξη μεταδίδονται σαν τον ήχο του κεραυνού και θα φτάσουν παντού και θα νικήσουν τους ολιγάρχες.
Κάθε μέρα και περισσότερο γνωρίζουμε την πραγματικότητα.
Ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, ακόμα ότι ή χώρα μας, κάθε μέρα και περισσότερο, πέφτει μες στο βάραθρο, ότι αυτό που μας περιμένει θα είναι μια δύσκολη περίοδος, θα υπάρχουν εντάσεις, προβλήματα και αντιθέσεις, αλλά ο δρόμος είναι προκαθορισμένος.
Τον βρήκαμε αυτό τον δρόμο που μας οδηγεί στο μέλλον, ένα μέλλον ίσως λιγότερο πλούσιο, αλλά αληθινό, πραγματικό, αλληλέγγυο και ευτυχισμένο.
Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, που μας περιμένει.
Θα ήταν πολύ ωραίο να της ανήκουμε.
http://kostasxan.blogspot.gr/2013/06/blog-post_8679.html
